Hayat gençken işle, çocukla hızlıca akıyor da çoluk çocuk büyüyünce ve hayata daha umursamaz bakışı takınma yaşı gelince boşluk doldurmak zorlaşıyor. Hele yalnızsanız veya beraberliğinizde ortak paylaşım yapacak bir şeyiniz kalmadıysa hayat daha da zorlaşıyor. Zira tekrar tekrar hata yapmak o yaşlarda korkutucu gelebiliyor(muş)! Henüz o yaşa ulaşmadım ama çevremde çok tanıdık var! Belki bu yüzden Onur’la emeklilik hayallerimizi şimdiden yapıp heyecan duyuyoruz: Ortak hayallerle yaşlılıkta yalnız...

Hayatımız yaptığımız tercihlerin toplamıysa ve bazen zamanlama bazen yanlış tercihler nedeniyle “Ya onu yapsaydım, ya orada olmasaydım, ya başka okulda okusaydım” gibi sayısız düşüncelere dalıyoruz. Anneliğimde hep şunu sorguladım: Daha erken evlenseydim (bunu çok isterdim) anne olmadan önce daha çok gezip, eğlenip, Onur’la baş başa daha çok kalabilseydim daha sabırlı olabilir miydim? Veya 20’lerin ortasında anne olsaydım enerjim daha fazla olur muydu? Eminim sizin de böyle sorularınız vardır hayata...

İmza atılsın ya da atılmasın, ilişki içindeyken ister istemez kişilerin aileleri sürece giriyor. Eğer aile ilişkileri kuvvetli insanla beraberseniz veya bu sizseniz, işler beklenmedik boyuta ulaşabiliyor. “Her şey senin iyiliğin için, sen üzülme diye evladım” sözleriyle başlayan karşı çıkmalar, “Sen daha ne gördün ki, nereden bileceksin ki?”yle yükselen serzenişler bir seçim yaptırmak zorunda bırakıyor. Aileler haklı veya haksız demiyorum, her ilişkinin süreci farklıdır lakin doğru yaklaşımla...