“Beni dinliyor musun?”, “Neden konuşmuyorsun?”, “Kestirip atmadan konuşabilir miyiz?”, “Şu telefonu bıraksan da konuşsak biraz!”, “TV kumandasını camdan aşağı atmak istiyorum!” cümleleri sizin evde de zaman zaman duyuluyor mu? Hadi gerçekçi olalım, kadınlar konuşmayı ve duygularını dile getirmeyi seviyor 🙄 Karşısındakiyle konuşabilse çoğu şeyi halleder ama erkekler duygularını dile dökmeye ihtiyaç duymuyorlar 😏 Peki, hiç konuşmadan anlaşmak zorunda kalsanız ne yapardınız? Bu sorum...
Anne olduktan sonra izlemeye cesaret edemediğim Canım Kardeşim’i geçen gün ağlayarak tekrar izledim 😢 Kahraman’ın Celil Ediz’e benzerliği ise iki kat daha duygusallaştırdı. Filmi herkes bildiği için asıl derdim olan Kahraman’a anne gözüyle değinmek istiyorum 👦🏻 Zira çocuk karakter olarak beni şimdiye kadar daha fazla etkileyeni çıkmadı. Annesiz büyüyen Kahraman, çevresinde teyze/hala/büyükanne de olmadığı için bakımsız, özensiz ve hatta sevgisiz kalmıştır. Maddi yokluğun dibini yaşarken...
Ataerkil toplumda anne babanın görevleri ne yazık ki daha keskin ayrıldığından çocuğun manevi beklentileri babalar tarafından pek karşılanamıyor 🤷🏻♀️ Yeni nesil babalar ise bu zinciri kırmakta çok başarılılar 💪🏼 Annelikte en büyük manevi destekçim her zaman Onur oldu. Bebeğin tüm fiziksel bakım ve manevi ihtiyaçlarını benimle birebir üstlendi ve en önemlisi bunu isteyerek yaptı 👨👦Celil Ediz çok şanslı çünkü herkese böyle baba kısmet olmuyor 🙄 Sırf bu düşüncedendir ki...
