Evliliğin her günü farklı tecrübeler ediniyoruz. Cicim aylarında aynı evi paylaşmanın mutluluğunu yaşarken tamamen farklı iki insanın ortak kurallarla barınma mücadelesi de başlıyor. Evlilikten beklentiler iş hayatı, aile büyükleri, hayat sorumluluklarıyla azıcık suya düşebiliyor. İşin içine ebeveynlik vazifesi barındıran aşk meyvesi girince ilk aylardaki “Yahu ne oldu o kadınla erkeğe? Biz böyle planlamamıştık?!” şaşkınlığı yüzümüzde beliriyor. “Çocuk büyüdükçe sorunları da...
2020’ye güzel dileklerle, niyetlerle başlasak da henüz Ocak bitmeden başımıza gelmeyen şey kalmadı: Depremler, savaş, salgın aldı başını gidiyor. Tek isteğimiz sağlıklı ve huzurlu olmak ama ulaşmak kolay değil. Hele Çin’de ortaya çıkan Corona (Wuhan) virüsüyle diken üstündeyiz. Ne yapmalıyız, nasıl korunmalıyız bilmiyoruz. İnternette kirli bilgi paylaşımı var, doğrusuna hala ulaşamıyoruz. Ulaşsak ne olacak o da muamma. Evden mi çıkmayacağız, toplu taşımalara mı binmeyeceğiz, işe-okula mı...
Hayat size gümüş kaşıkta bir başlangıç sunduysa güçlü olabilirsiniz ama elinin tersini size layık gördüyse iki seçiminiz vardır: Ya hayata inat daha da güçlü durursunuz ve kafanızı kaldırırsınız ya da durumu olduğu gibi kabullenip isyan ede ede ömrünüzü bitirirsiniz. Seçim zor, ayakta durabilmek zor, savaşmak zor, o motivasyonu bulmak belki de en zoru ama imkansız mı? Gelin Barfi’de görelim. Bebekken annesini kaybeden sağır ve dilsiz Barfi, her şeye rağmen hayata olumlu bakar. Bir yandan...
İlişkilerde aradığımız en önemli kriter güvendir ya hani, hani yalanın hayatımızı alt üst etmesinden korkarız ya… O zaman neden yalanları pembe/beyaz diye ayırırız? Nereden biliyoruz ufacık yalanın domino taşı gibi felakete dönmeyeceğini? O anda itiraf etmekten korkup daha fenası olmasını engellemek ne kadar mümkün? Yalan söylerken her boyutunu düşünüyor muyuz? Cevabınız evetse gelin About Elly filmiyle tekrar düşünün! Ahmet, İran’a gittiği bir ziyaretinde çocuklu 3 evli çift arkadaş grubuyla...
Celil Ediz’i büyütme tarzım ve önceliklerim annemi şaşırtıyor. Oğlumun kendine güvenen bir birey olmasını istemem, küçükken sus pus sakince koltukta oturan kızını anlatmaktan yıllarca gurur duyan anneme garip geliyor. Bir de tüm hayatımı Celil Ediz’e adayıp her şeyden, herkesten el ayak çekmek istememem şaşırtıyor. Kendimin de evliliğimin de öncelikli olmasını istemem normal değil mi? En kıymetlisi olsa da tek özelliğimiz annelik olmamalı. Teknoloji gelişiyor, fikirler özgürleşiyor, öncelikler...
Celil Ediz’in doğduğu seneye kadar Oscar törenlerini dört gözle beklerdim. Birbirinden iddialı birçok filmi törene kadar seyretmek ve her seyrettiğimde listeye bir tik atmak sinemasever ruhuma çok iyi gelirdi. Lakin hem annelik sorumlulukları hem de Oscar adaylarının 5-6 filmde toplanması o eski heyecanı bırakmadı. İşte hem çocuklarla izlemeniz için hem de ruhunuzu tazelemek için bir animasyon: Klaus! Akıllanması için postacı olarak çok uzak bir kasabaya gönderilen Jesper, orada kendi ürettiği oyuncaklarla...
Yoğun ataerkil görüşlerin olduğu bir evde 2 abiyle büyümenin etkisiyle “erkek muhabbetlerine” aşinayım. Futbol, mafya dizi ve kitapları, arabalar, kadın erkek ilişkilerindeki bazı detaylara epey maruz kaldım. Ortaokul-lise yıllarında Mario Puzo’nun tüm kitaplarını hatmetmiş, sinema dünyasında favori filmim yıllarca Godfather serisi (hala favorilerimdendir) kalmıştır. Bundan ötürü Martin Scorsese’nin eril bakış açısıyla çektiği filmleri de severim (bakışı savunmam, o ayrı); film 3,5 saatlik bile...
Hayat gençken işle, çocukla hızlıca akıyor da çoluk çocuk büyüyünce ve hayata daha umursamaz bakışı takınma yaşı gelince boşluk doldurmak zorlaşıyor. Hele yalnızsanız veya beraberliğinizde ortak paylaşım yapacak bir şeyiniz kalmadıysa hayat daha da zorlaşıyor. Zira tekrar tekrar hata yapmak o yaşlarda korkutucu gelebiliyor(muş)! Henüz o yaşa ulaşmadım ama çevremde çok tanıdık var! Belki bu yüzden Onur’la emeklilik hayallerimizi şimdiden yapıp heyecan duyuyoruz: Ortak hayallerle yaşlılıkta yalnız...
Hayatımız yaptığımız tercihlerin toplamıysa ve bazen zamanlama bazen yanlış tercihler nedeniyle “Ya onu yapsaydım, ya orada olmasaydım, ya başka okulda okusaydım” gibi sayısız düşüncelere dalıyoruz. Anneliğimde hep şunu sorguladım: Daha erken evlenseydim (bunu çok isterdim) anne olmadan önce daha çok gezip, eğlenip, Onur’la baş başa daha çok kalabilseydim daha sabırlı olabilir miydim? Veya 20’lerin ortasında anne olsaydım enerjim daha fazla olur muydu? Eminim sizin de böyle sorularınız vardır hayata...
Şehir hayatının stresi, yoğunluğu, maddi manevi götürdükleri öyle yoruyor ki emeklilikte sakin bir kasabada domates salatalık ekmeyi hayal edebiliyoruz. Aslında stres, yoğunluk bahane; iletişimsizlik öyle bir safhaya çıkıyor ki kendimizi kalabalık içinde yapayalnız hissediyoruz. Milyonların içinde, her gün kalabalık ulaşım araçlarında birbirimize selam vermeden geçip, akşam eve gelince yorgunluktan bitap düşerken uzun uzun sohbet etmeye üşeniyoruz. Hafta sonu buluşmalarını yoğunluk ve yorgunluk bahanesiyle...
