Hesabı ilk açtığımda sık sık çocuk filmleri talep edilse de hedef kitlem hep hemcinslerimdi. Beyler darılmasın, %94,1’i oluşturan kadın takipçilerin verdiği mutluluk ayrı. Filmler üzerinden birbirimize güç vermek, ders çıkarmak, yalnız olmadığımızı hissetmek iyi geliyor. İşte bu yüzden konu genelde güçlü kadınlara gidip geliyor. İyi de güçlü kadın nedir? Sadece tek başına ayakta kalan mıdır? Maddi manevi yetersizlik içinde evlatlarına bakan, zorbalığa karşı gelen, herkese inat yürümeye devam...
Sevdiğin işi yapmak, ondan para kazanmak en büyük lükslerden biri! Buna ulaşmak ve sürdürebilmekse zor. İster yazar olun ister ressam, ister öğretmen olun ister rehber, ister pazarlamacı olun ister aşçı. Arkada bıraktıklarınız mutlaka olacaktır veya o iş, arkada bırakamadıklarınızı unutmak için belki bir bahanedir. Geçen hafta seyrettiğim, işini hayatının merkezine koyup mükemmelliyetçiliğini asla bozmayan yalnız bir kadının değişimi, hem arkada bırakılanları hem geleceği sorgulattı: Aşk...
Ruh eşini bulma konusunun üstünde fazla durulduğunu düşünüyorum. Gönül elbette karakterde, zevklerde benzerlikler ister; kültürel denklik diler, ailelerin iyi anlaşmasını ümit eder. Bulabilirseniz ne ala ama beklemenin garantisi yok. Peki, ruh eşini bile aramazken imkansız aşkın peşine düşer miydiniz? Temkinli biri olarak ben “Hayır” diyorum. Ama buna karşı koyamayan, Altın Küre adaylıklarıyla da dikkat çeken romantik bir filmde cevap benimki gibi değil: Aşk Sarhoşu Özgür ruhlu Maggie, kimseye kolay...
Herkesin yükü kendine ağırdır. Kimi sevdiğinin kaybıyla sınanırken kimi evladına istediklerini alamamakla sınanır. Kimi anne babasından alamadığı şefkati çocuğuna vermeye çalışırken bocalar, kimi hayatının aşkıyla evlendiğini sanıp celladına tutunur. “Seninki dert mi şekerim?” diye kıyaslamak yerine anlamak, onun penceresinden bakmak zor değildir. Siz yapabiliyor musunuz? Peki, hayalleri için savaşan, sıradanlığa dil çıkaran bir kızın gerçek hikayesini izlemeye var mısınız? Karşınızda 13...
Bu yaşıma kadar söylediklerimi yutturan tek kişi oldu: Celil Ediz 👦🏻 Büyük konuşmayı, başkalarını kınamayı veya eleştirmeyi hayat modu edinmiş biri değilim ama başa gelmedikçe anlaşılmayan nadir şeylerden biri bence ebeveynlik. Klişeleşmiş sözleri hatırlatmaya gerek bile duymuyorum bu nedenle. Peki, anne babalık sadece biyolojik bağ ile mi gerçekleşir? Bunu farklı bir açıdan sunan, hem tebessüm ettiren hem gözleri dolduran bir Hint filmiyle karşınızdayım: Mimi Bollywood yıldızı olmak isteyen...
5 yıllık ilişki sonrası 7 yıllık evlilikle 12 yıldır Onur’la beraberiz. Film zevklerimiz ve hobilerimiz farklıdır. Ben planlıyken o, anı yaşar. Duygularımı açıkça ifade ederken o, içine atar. Kafa dağıtmak için işe güce sarar, kendimi yorarken o, alamayacağımız ev ve arabaları araştırır 🙃 Diğer yandan hayattan beklentimiz ve önceliklerimiz aynı, insanlara bakış açımız yakın, vicdanımız ortak. Çocukluk yaralarımız ve fıtratımız farklı olsa da orta noktada buluştuklarımız...
Sorunları somut olarak görme arzusuna meyilliyiz. Çocuk surat asıyorsa “Gene noldu? Oynasana oyuncaklarınla” denir. Kadın şikayet ediyorsa “Kocan evine bağlı, içkisi yok kumarı yok” denir. İşte mobbinge uğruyorsa “Dışarıda iş mi var, sus” denir 💆🏻♀️ Zira çocuğun illa düşüp bir yerini kanatması gerek, kadının illa fiziksel şiddet görmesi veya eşinin zaten yapması gerekenleri yapmaması gerek, çalışanın illa fiziksel istismara uğraması gerek. Neden? Düzen bozulmasın, konfor...
