Annemin hayali öğretmen olmamken ben avukat olmak isterdim. Hayalimi annemin annelik hakkını helal etmeme vicdanıyla bıraktım ve beyaz yaka olarak çalıştım. Bu nedenle Celil Ediz’in şimdiden hayalindeki mesleklere tutunmasına çok seviniyorum. Sırayla polis, itfaiyeci, dondurmacı, fırıncı, veteriner olmak istedi. Hevesle çalışacağı meslek diliyorum da acaba “Yok artık daha neler!” diyeceğim bir hayale kapılır mı? Karşınızda iştahınızı açarken düşündürecek bir animasyon: Köfte Yağmuru
Flint mucit olmak için çok heveslense de başarıya ulaşamamıştır. Babası, yanında çalışmasını isterken o, hayallerinin peşinde koşar ve insanlığa fayda sağlayacak bir şey keşfeder: Yiyeceklerin gökten yağması! Lakin bu çok da faydalı olmayacaktır.
Çocuk kitabından uyarlanan animasyon, 100 milyon $ bütçeyle 243 milyon $ hasılat elde etmiştir. Görsel şöleni, renk kullanımı, eğlenceli müziği ve verdiği mesajlar ile temiz bir animasyondur. Beni derinden etkileyen noktası anne ve baba karakterleridir. Annenin her koşulda evladına destek olması gözlerimi doldurur çünkü yaramı deşer. Babanın içine kapanıklığı, tüm sorumluluğu anneye vermesi ve anne yokluğunda onun görevlerini sadece korumak ve temel ihtiyaçları gidermek olarak algılaması çok dokunur. Sevgisinden şüphe duyulmayan ama duygularıyla yüzleşmekten ürken adama kocaman sarılmayı, anlamayı ve böylece oğluna da duygularını göstermesini dilerim. Evet, 2 kez seyrettiğim Köfte Yağmuru’nda eğlendiğim kadar duygulanırım da.
