Celil Ediz’i her sabah okula bırakıp gün sonunda okuldan almak bazen yorucu gelirdi. “Büyüse de artık servise binse” diye düşünürken adı batasıca virüs yüzünden ne gidecek okul kaldı ne dışarı adım atacak imkan 🤦🏻♀️ Yeni okula kaydettirirken “Servis kullanacak mısınız?” sorusuna “Hayır hayır ben getirip götüreceğim” diye atladım. Zira temiz hava alma özgürlüğünü, dışarıyla bağ kurma arzusunu, evdekiler haricinde birilerine “Günaydın” deme lüksünü ancak kaybedince anlayabildim 🤷🏻♀️ Yitip gidenler bazen bir can, yetenek, uzuv veya yaşam şartı da olabiliyor ve değişimlerin boyutu büyüyor, tıpkı Oscar avcısı Metalin Sesi’ndeki gibi 📽
Ruben ve Lou metal müzik yapan bir çifttir. Karavanlarıyla çıktıkları turnede bir sabah Ruben boğuk bir vızıltı duyar. Doktorun teşhisi ise hayli acıdır: İşitme kaybı yaşamaktadır ve yakında sağır olacaktır. Müzisyen olarak bu sessizliği kabullenmekte çok zorlanır.
6 dalda Oscar adayı filmin çok başarılı senaryosu, ses tasarımı, oyuncu kadrosu ve kurgusu var✌🏼Konuyu okuyunca yoğun dram bekliyorsunuz ama senaryo öyle güzel ters köşe yapıyor ki Ruben karakteriyle beraber siz de o sessiz çığlığın içine gömülüyorsunuz ve dramı düşünecek zamanınız kalmıyor 👍🏼 Kendini müzikle tanımlayan, hayatını müzikten kazanan ve sevgilisi solist biri için sağırlık çoğuna göre daha zor görünüyor🌪Zaten çocukluktan geldiği hissedilen kırgınlıkları olan birinin elinden alınan ses sonrası yeni hayatına alışması güçleşiyor. Zira giden sadece ses değil, iletişim kurma yetisidir. Az diyalog, şaşırtıcı orandaki ses tasarımıyla derdini başarılı anlatıyor ✅ Ruben ile eski hayata dönmenin yollarını mı arasak yenisine mi alışsak diye sürekli ikilime düşüyorsunuz. Sağır olmanın sadece fiziksel değil ruhsal metaforları da dakikalar ilerledikçe görüyorsunuz✌🏼En iyi erkek oyuncu dalında en kuvvetli Oscar adayı olsa da gönlüm The Father ile Anthony Hopkins’ten yana 🙈 Gene de Riz Ahmed’in abartısız, gerçekçi performansına bayıldım 😍 Karakter dönüşümlerini izlemeyi sevenler kaçırmasın! IMDb 7.8, 120 dk, dram-müzik, kodu R
