Fiziki de olsa mecazi de olsa çelme takılınca tökezliyoruz, ittiklerinde yuvarlanıyoruz, vurduklarında düşüyoruz ama bir şekilde ayağa kalkıyoruz ✌🏼 Herkesin tecrübesi, travması, çöküş hikayesi farklıdır tıpkı bunların derecesi gibi 🤷🏻♀️ Çok şükür tökezlediğimde elimden tutan annem ve iki abim vardı ve hala varlar 🙏🏻 Sonrasında canım Onur elimi hiç bırakmadı 💜 Şimdi de 4 yaşındaki kopyası peşimi bırakmıyor 👦🏻 Üzgünken bile “Merak etme anne, yanındayım” deyip sarılıyor ve öpüyor 🥲 İşin zoru düştüğünüzde el uzatacak kimsenin olmaması zaten 🙁 Bunun en çarpıcı, üzücü ve sonrasında umut verici örneğini hemcinsleri olmaktan gurur duyduğum bir grup kadının belgeselinde gördüm: Mutluluk Şehri 📹
Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin doğusu “Kadın olmak için dünyanın en kötü yeri” olarak belirtilir çünkü yıllardır süre gelen savaşta kadınlara sürekli tecavüz edilir. Kadın olma benliğini sildiren bu toplu cinsel şiddete karşı Mutluluk Şehri kurulur ve yeni bir hayat kurulur.
Bölgedeki tüm kadınların yaşadığı ortak mağduriyet varken insan benliğinden, cinsiyetinden, hayatından nasıl soğumaz? 😔 Kadınsın, evlatsın, eşsin, annesin ama büyük ihtimalle tecavüze uğramışsın veya uğrayacaksın. Yüzüne bakamayacak hale sokulan eşler de terk edip gidecekler, sanki senin suçunmuş gibi… 💔 O kadar derin ve hüzünlü bir olay ki izlerken çaresizliğe isyan ediyorsunuz. Nobel Barış Ödülü adayı bir doktor, bir kadın hakları aktivisti ve bir radikal feminist onlar için “yaşama dönüş merkezi” kuruyorlar. Neden? Belgeseli izlediğinizde eminim siz de aynı şeyi yapmak için uğraşırdınız, hem de hayatınız pahasına 👍🏼 Üzücü olduğu kadar azim dolu, ilham verici bir belgesel 💪🏼 Konu kadınlar ama izlemek için cinsiyetin önemi yok! Bu gibi belgeseller üzücü dursa da ayağa yeniden kalkmanız, dik durmanız ve birilerine el uzatmanız için müthiş enerji veriyor 🏃🏻♀️🏃🏽 Peki, siz en son kime el uzattınız? Cevap “Kimseye” ise hadi kalkın, yalnız değiliz ve asla olmamalıyız! IMDb 7.5, 76 dk, türü belgesel-suç-dram, +16
