Sene başında ileri derece zatürre teşhisi koyuldu. “Bebeğim var, hastanede yatamam. Söz veriyorum her gün geleceğim” diye doktora yalvardım. Tabi ki kabul etmedi ve 6 gün hastanede kaldım 🤦🏻♀️ Celil Ediz’e babası ve babaannesi gül gibi bakarken bile içim gidiyordu uzakta oluşuma. Yaptığım elbette şımarıklık ama insan yokluğu görmeden varlığın kıymetini bilemiyor 🤷🏻♀️ Annemin bir duası vardır; Allah sizi evladınıza, evladınızı da size bağışlasın. Sürekli dilimdedir; arkada kalan her türlü perişan olur da konu çocuklar olunca iş daha zorlaşır 😔 Çocuklar annesiz kalmasa keşke. Keşke o cam gibi parlayan gözlerde hüzün görülmese. İzlerken bile mahvediyor, yaşayanlara büyük sabır diliyorum ve kalbimi sıkıştıran bir film öneriyorum: Mommo: Kız Kardeşim 📽
9 yaşındaki Ahmet, kardeşi Ayşe’nin annesi, babası, abisi, her şeyidir! Zira iki kardeş annesiz kalmış; babalarının yeni karısı onları istememiştir. Yaşlı dedeleriyle yaşayan bu yavrucaklara dedelerinin evi bile çok görülür.
Yaşanmış olaydan uyarlanan Mommo’nun hikayesi öyle dokunaklı ki ağlamamak imkansız 🤷🏻♀️ Diğer yandan duygu sömürü yapmadan, elinde malzeme zenginliği varken buna ihtiyaç duymayan senaryosu sayesinde çaresizliği, kimsesizliği, sevgiyi, kardeşliği ve maalesef ezilmişliği zihninize ve kalbinize kazıyor 💔 Ayşe’ye mi Ahmet’e mi üzülsem diye kafa patlatırken ikisinin de aynı çaresizlikte olduğunu görmek anne yüreğime fazla geldi. Tabi bu duyguların yaşanmasında Erkan Oğur müziğinin payı hayli fazla. Ayrıca sinematografisini de çok beğendim ✌🏼 Konya’nın renkleri Anadolu’nun simgesi gibi esiyordu ekranda. İzlerken kulaklarımı çınlatmayın olur mu? Ruhunuza işleme sebebi ben değil kalbinizin güzelliğidir 💜 Çocuklarla izlenebilir, olumsuz sahne yok ama lütfen onlarla izlemeyin. Kimsesizlik ihtimalini sırtlarına yüklemeyin. IMDb 7.7, 94 dakika, dram-aile
