Adaletle hukukun aynı olmadığını/olamadığını bilsem de geçen sene muhteşem detaylarıyla Şahsiyet dizisini izledikten sonra iyice karamsarlığa düşmüştüm ⚖️ Türkiye’nin hali ortada da hukuka sığınmaktan başka çaremiz/gücümüz yok. Hani anne babalarımız bizi büyütürken “Biz sana güveniyoruz, çevreye güvenmiyoruz” derlerdi ya (sinir olurdum), haklılarmış 🙄 Gene de koruna koruna ne kadar hayat yaşanır ve yaşatılır, bilmiyorum 🤷🏻♀️ Anne olduktan sonra bunları daha çok sorguluyorum. Hele aynı sorgulamayı yaptıran 4 bölümlük mini Netflix dizisinden sonra öyle bir yük oturdu ki göğsüme, günlerdir çıkmıyor: When They See Us 📽
1989’da Harlemli 5 genç, Central Park’ta koşu yapan bir kadına cinsel saldırıda bulunmaktan suçlanırlar. İşlemedikleri bu suçta masum olduklarını ispatlamak için inanılmaz bir mücadele başlar.
Şimdiye kadar Emmy’den en çok adaylık alan Netflix projesi olan When They See Us, izlemesi zor, hazmetmesi zor, gözyaşları akıtan yaşanmış bir dramdır 😔 Anne yüreğidir diye üzüldüğümü düşünmeyin, fantastik türü tutkunu eşim bile izlerken mahvoldu 🤨 Yaşanmış olmasına mı üzülsek, oyuncuların gerçek ötesi performans sergilemesine mi bayılsak, bilemedik 👍🏼 Çocukların yaşadıkları haksızlık tamam da nasıl bu denli etkili ekrana aktarabilmişler, şaşmamak imkansız. Son bölümü öyle hüzünlüydü ki dizi bittiğinde yerimden kalkamadım 👀 Kararı verenlere, bunlara sebep olanlara ve bu gibi haksızlığı yaşatan herkese lanet etmemek için zor dayandım. Ah be imkansızlık, ah be ırkçılık, ah be ön yargılar! Hiçbirinden kurtulamıyoruz 🤦🏻♀️ Sinirlerinizi yorsa da yaşayanların yanında sadece izleyici olduğunuzu düşünerek kaçırmamanızı öneririm. IMDb 9, 1-1.5 saat arası, türü biyografi-dram
