Anne olduktan sonra izlemeye cesaret edemediğim Canım Kardeşim’i geçen gün ağlayarak tekrar izledim 😢 Kahraman’ın Celil Ediz’e benzerliği ise iki kat daha duygusallaştırdı. Filmi herkes bildiği için asıl derdim olan Kahraman’a anne gözüyle değinmek istiyorum 👦🏻 Zira çocuk karakter olarak beni şimdiye kadar daha fazla etkileyeni çıkmadı.
Annesiz büyüyen Kahraman, çevresinde teyze/hala/büyükanne de olmadığı için bakımsız, özensiz ve hatta sevgisiz kalmıştır. Maddi yokluğun dibini yaşarken bir de anne eksikliği ona hem sorumluluklar yükler, hem de çaresizlik 😔 Abisi Murat’ın kızmasıyla sokakta maçı bırakıp gider ama ne o gidiyor diye maç biter ne de topu yanında götürebilir çünkü Kahraman’ın hiç topu olmamıştır ⚽️ Başkasının verdiği gazetelerden kupon toplayarak en büyük hayaline kavuşmaya çalışır: Televizyon 📺 O kutunun içindeki hayatlara en azından bakarak ulaşmak ister. Küçücük ellerini çenesine koyarak düşler. Hayal kırıklıklarını anlatacak tek dostuysa Abdullah isimli eşektir. Parasızlıktan onun satılıp sucuk olacağını bilmeden kurmuştur o dostluğu 💔 Kahraman’ın en son ne zaman yıkandığı, kimin yıkadığı bile bilinmez. Hamama verdikleri parayı bile “boşa harcandı” olarak hissettirirler 🛁 En hazin olanı ise hastalıktan ötürü öğretmenin izin verdiği gündür 👩🏻🏫 Arkadaşları “Bahar ve Çocuklar” şiirini okurken o sınıfından ve öğretmeninden abileriyle ayrılır çünkü bir daha baharı göremeyecektir 🥀 Sadece yukarıda sıraladıklarım bile gözleri doldururken Kahraman’ın o gerçekçi bakışları ana yüreğimi dağlayıp durdu 🍂 Hoş, anne olmadan önce de ağlardım ama bu kadar derine inmezdi 🤷🏻♀️ Filmin çekim amacı 70ler Türkiye’sini en çarpıcı şekilde yansıtmak olsa da annesiz, ilgisiz ve bakımsız büyüyen bir çocuğun sonu tüm Türkiye’yi 46 yıldır hüzünlendirir. Ah be Kahraman, keşke sana anne, teyze olabilseydik de kısacık ömründe kuru fasulye yerine etli yemekler yapabilseydik 😔 92 dakika, türü dram
#sinemaseveranne #canımkardeşim #kahraman #kahramankıral #yeşilçam
