Anaokuluna 5 yaşından sonra yaklaşık 2 sene gittim. Bahçesini, koridorunu, oyuncaklarını ve sürekli çalan Barış Manço şarkılarını güzellikle hatırlarım. Lakin kısa saçlı öğretmeni unutamam. Detayını hatırlamadığım bir nedenle bana tokat atmıştı. Annem ertesi gün okulu ayağa kaldırmıştı. Çorum’dan İstanbul’a taşındığımızda da yeni ilkokul öğretmenimin beni gerçekten sevdiğini hiç hissedemedim. Buna rağmen okulu hep sevdim, başarılı oldum. Anaokulu ve ilkokulunda yaşadığım buruk...
Benden 7 ve 9 yaş büyük iki abim var. İkisi de babam gibidir; sıkıştığım zaman evlenene kadar ilk aradığım hep onlar olurdu, şimdi Onur’la beraber gene onları ararım. Bana sinema sevdasını aşılayan, gezip tozmayı öğreten, ağladığımda bitene kadar sabreden, ilk nargileyi içiren (“İlk bizle iç, sonrası sana kalmış” düşüncesi), ilk yurtdışına çıkaran, ikili ilişkileri öğreten, erkek dünyasını çocukluğumdan beri hazmettiren hep ikisi olmuştur. Üçümüzün çıktığı seyahatler hep...
Ailenizdeki, çevrenizdeki insanlar bakış açılarını geliştirmiyorsa ve bağlarınız koparılamayacak boyuttuysa ruhen esir edilebilirsiniz. Anne babanız fikirlerinize saygı duymuyorsa hayallerinize adım atmanız zorlaşabilir, eşiniz hedefinize gülüyorsa içinize gömülebilirsiniz, “Annesin, önceliğin evladındır” diyenlerle etrafınız sarıldıysa vicdan azabıyla boğuşabilirsiniz. Bunlar sizi içten içe yerken hayata karşı amaçsızlaştırabilir. Peki, annelerin tek hayatı evlatları ve eşi mi olmalıdır...
Celil Ediz’e hep mektuplar yazmak, defter tutmak istiyorum. Her yazma aşamasında onu bensizliğe hazırlıyormuş gibi bir düşünceye kapılıp vazgeçiyorum. Oysa filmlerde, kitaplarda bu fikir çok güzel geliyor. Evrene çağrışımından emin olsam şu 4 yıl için bile yazacak yüzlerce cümlem var! Gerçi sonsuz bir yaşam arzum (daha çok film ve kitaba gömülme haricinde) hiç olmadı ama ya elimizde sonsuzluk olsaydı? İçine insanlar, farklı kültürler, sınırsız eğitim sığdırsaydık nasıl olurdu? Gelin bakalım...
İster evli olalım, ister çoluk çocuk sahibi, ister çalışalım, ister inanılmaz kalabalık bir aile/arkadaş çevremiz olsun; kendimizi anlatamadığımız, karşımızdakinin anlamadığı ve daha vahimi dinlemediği ortamda yalnızlığa mahkumuz! Teknoloji çağında hayat hızla akarken hayallerimiz hep sakinlikle ilgili! Emekliliğimize yıllar varken şimdiden Onur’la taşınacağımız kasabaları araştırıyoruz. Fiziksel yan yana iken ruhsal beraberlik stres ve yoğunluk içinde sağlanamıyor; hele ufaklıktan fırsat...
Evliliğin her günü farklı tecrübeler ediniyoruz. Cicim aylarında aynı evi paylaşmanın mutluluğunu yaşarken tamamen farklı iki insanın ortak kurallarla barınma mücadelesi de başlıyor. Evlilikten beklentiler iş hayatı, aile büyükleri, hayat sorumluluklarıyla azıcık suya düşebiliyor. İşin içine ebeveynlik vazifesi barındıran aşk meyvesi girince ilk aylardaki “Yahu ne oldu o kadınla erkeğe? Biz böyle planlamamıştık?!” şaşkınlığı yüzümüzde beliriyor. “Çocuk büyüdükçe sorunları da...
2020’ye güzel dileklerle, niyetlerle başlasak da henüz Ocak bitmeden başımıza gelmeyen şey kalmadı: Depremler, savaş, salgın aldı başını gidiyor. Tek isteğimiz sağlıklı ve huzurlu olmak ama ulaşmak kolay değil. Hele Çin’de ortaya çıkan Corona (Wuhan) virüsüyle diken üstündeyiz. Ne yapmalıyız, nasıl korunmalıyız bilmiyoruz. İnternette kirli bilgi paylaşımı var, doğrusuna hala ulaşamıyoruz. Ulaşsak ne olacak o da muamma. Evden mi çıkmayacağız, toplu taşımalara mı binmeyeceğiz, işe-okula mı...
Hayat size gümüş kaşıkta bir başlangıç sunduysa güçlü olabilirsiniz ama elinin tersini size layık gördüyse iki seçiminiz vardır: Ya hayata inat daha da güçlü durursunuz ve kafanızı kaldırırsınız ya da durumu olduğu gibi kabullenip isyan ede ede ömrünüzü bitirirsiniz. Seçim zor, ayakta durabilmek zor, savaşmak zor, o motivasyonu bulmak belki de en zoru ama imkansız mı? Gelin Barfi’de görelim. Bebekken annesini kaybeden sağır ve dilsiz Barfi, her şeye rağmen hayata olumlu bakar. Bir yandan...
İlişkilerde aradığımız en önemli kriter güvendir ya hani, hani yalanın hayatımızı alt üst etmesinden korkarız ya… O zaman neden yalanları pembe/beyaz diye ayırırız? Nereden biliyoruz ufacık yalanın domino taşı gibi felakete dönmeyeceğini? O anda itiraf etmekten korkup daha fenası olmasını engellemek ne kadar mümkün? Yalan söylerken her boyutunu düşünüyor muyuz? Cevabınız evetse gelin About Elly filmiyle tekrar düşünün! Ahmet, İran’a gittiği bir ziyaretinde çocuklu 3 evli çift arkadaş grubuyla...
Celil Ediz’i büyütme tarzım ve önceliklerim annemi şaşırtıyor. Oğlumun kendine güvenen bir birey olmasını istemem, küçükken sus pus sakince koltukta oturan kızını anlatmaktan yıllarca gurur duyan anneme garip geliyor. Bir de tüm hayatımı Celil Ediz’e adayıp her şeyden, herkesten el ayak çekmek istememem şaşırtıyor. Kendimin de evliliğimin de öncelikli olmasını istemem normal değil mi? En kıymetlisi olsa da tek özelliğimiz annelik olmamalı. Teknoloji gelişiyor, fikirler özgürleşiyor, öncelikler...
