The Lunchbox (2013)

Şehir hayatının stresi, yoğunluğu, maddi manevi götürdükleri öyle yoruyor ki emeklilikte sakin bir kasabada domates salatalık ekmeyi hayal edebiliyoruz. Aslında stres, yoğunluk bahane; iletişimsizlik öyle bir safhaya çıkıyor ki kendimizi kalabalık içinde yapayalnız hissediyoruz. Milyonların içinde, her gün kalabalık ulaşım araçlarında birbirimize selam vermeden geçip, akşam eve gelince yorgunluktan bitap düşerken uzun uzun sohbet etmeye üşeniyoruz. Hafta sonu buluşmalarını yoğunluk ve yorgunluk bahanesiyle erteleyip kendi minimal hayatımıza sığınıyoruz. Tek isteğimiz yaşadığımızı hissetmek ve yalnız olmadığımızı anlamak. İnanması güç belki ama bunu inanılmaz sade ve dokunaklı dille anlatan bir Bollywood filmi var: Sefertası!

20 milyon nüfuslu Bombay’da 120 yıllık bir gelenek vardır: Binlerce ev kadını öğle yemeği hazırlar ve yemekler sefertaslarında çalışan eşlerine götürülür. Bu sistemde yanlış teslimat 4 milyonda 1’dir! İşte o 1 tanesinde eşinden hayal ettiği ilgiyi göremeyen İla’nın yemekleri emekliliğine az kalmış yalnız Saajan’a ulaşır. Aralarında sefertasları sayesinde mektup arkadaşlığı başlar.

Sefertası, oyuncuları görmesem Hint filmi olduğuna inanamayacağım bir proje çünkü ne dans sahneleri var ne uzun şarkı araları. Anlatılan konu önünüze kitap olarak konulsa 400-500 sayfaya ulaşabilir ama filmde bakışlarla, minik tebessümle veya yemeği koklayarak 104 dakikaya sığıyor. Bir yandan ilk kez duyduğum ve Harvard’ın bile dikkatini çeken inanılmaz sistem var, diğer yandan kalabalık Hindistan şehrinin insanlara sunduğu yalnızlık, elden sabun köpüğü gibi kayan evlilikler ve eşinin ölümüyle yalnızlığa iyice boğulan adam var. Filmde bu kadar fazla konu varken hiçbirinin sırıtmaması ve birbirine çok güzel bağlanması seyirliği artırıyor. Tek isteğimiz karşımızdakinden gelecek umut, bakış aslında. Keşke bunu hepimiz fark etsek de yalnızlıklar olmasa. Hint filmi sevenleri zaten kendine çekecek ama sevmeyenler bile anlatımın güzelliğinde mest olacak. IMDb 7.8, 104 dakika, türü dram-romantik