Freedom Writers filminin yazısında başıma gelen iki olayı yazdıktan sonra benzer şeyleri yaşayanlar ve bundan ötürü çocuklarında daha hassas olan hemcinslerim epey mesaj attılar. Yeni nesil annelerin çocuklarının üstüne çok düştüğünü eleştiren büyüklerimiz, uzmanlarımız var. Kendilerince haklılar, ayarı iyi tutturmak lazım lakin çocuktan kıymetli ne var şu dünyada? Maddi manevi eksikliklerimiz hayalimizdeki konforu çocuklarımıza sunmayabilir, hepimiz bu kadar şanslı değiliz. Bazılarımız 7/24 ekmek parası için koşuştururken çocuğunu akşam uyumadan önce 1 saat görebiliyor, bazılarımız da çocukluk travmalarıyla onlara nasıl yaklaşacağını bilemiyor ve çocuğu daha da sıkabiliyor. Dengeyi bulmak zor ama onların ellerini bırakmamak çok kolay! Sevgi, saygı, ilgi… Herkes elinden geleni yaparsa açan çiçeklerin sayısı artacak. Yoksa Detachment filmindeki gibi bir hayat mı bırakacağız onlara?
Henry Barthes, hayli yetenekli ve tecrübeli bir öğretmendir. Lakin bunu arka plana atarak hayatını yedek öğretmen olarak idame ettirir. Kadrolu öğretmen gelene kadar çalışan Henry, böylece kimseyle duygusal bağ kurmak zorunda kalmaz. Göreve başladığı son devlet okulu bu kuralı bozar çünkü okulda hem öğrenciler ciddi sorunludur hem de öğretmen kadrosu karamsardır.
Anne babanın uzatmadığı eli öğretmeniniz tuttu mu hiç? Bunu yaşayanlar konunun derinliğini daha iyi anlar sanırım. Çok şükür sevgiyi ailemde görme lüksü yaşadığım için duygusal yanını içselleştiremedim ama anlatım tarzı, karakterlerin derinliği, kurgunun çarpıcılığı, diyalogların sadeliği ama hazmetme zorluğu çok başarılı geldi. “Bir insan kendi hayatından umudu kaybetmişken başkalarına nasıl umut dağıtabilir?” sorusunun cevabı filmde saklı; hem de Adrien Brody gibi yetenek dehasıyla! Ders çıkartılacak birçok konuya değiniyor. Hem üzüyor hem gözümüzü açmak için fırsat sunuyor. Karamsarlığı rahatsız edebilse de izledikten sonra evlatlarınıza, öğretmenlere bakışınız değişecektir! Çocuklarla izlemeye uygun değil. IMDb 7.7, 98 dakika, türü dram
