Hayat size gümüş kaşıkta bir başlangıç sunduysa güçlü olabilirsiniz ama elinin tersini size layık gördüyse iki seçiminiz vardır: Ya hayata inat daha da güçlü durursunuz ve kafanızı kaldırırsınız ya da durumu olduğu gibi kabullenip isyan ede ede ömrünüzü bitirirsiniz. Seçim zor, ayakta durabilmek zor, savaşmak zor, o motivasyonu bulmak belki de en zoru ama imkansız mı? Gelin Barfi’de görelim.
Bebekken annesini kaybeden sağır ve dilsiz Barfi, her şeye rağmen hayata olumlu bakar. Bir yandan yaramazlıklarıyla herkesi bezdirirken diğer yandan da sevilen biridir. Bir gün aşık olur ama aşık olduğu kız nişanlıdır ve kızın ailesi kalbini değil mantığını dinlemesini söyler. Yıllar sonra yolları kesiştiğinde Barfi’nin kalbinde başkası vardır, kız ise tekrar seçim yapmak zorundadır.
Evet, Bollywood filmleri genelde uzundur; bitmeyen şarkılar, danslar süreyi iki katına çıkarır. Vakti kısıtlı anneler “Bir Bollywood filmi yerine iki Hollywood filmi izlerim” hesabına girebilir ki ben de yapıyorum! Ama Barfi tamamen bir “kendini iyi hisset” filmi olduğundan izlenmeli. Konu çok basit, senaryo sade, diyalog az. Hem Charlie Chaplin’e selam gönderiyor hem de Amelie’yi hatırlatıyor. Hayli başarılı oyuncularla müzik yan yana gelince çok romantik bir film çıkıyor. Sık sık gülümsetip ağlatıyor. Flashback (geçmişe dönüş) sahneleriyle adrenalin yükselirken filme fazladan hareket katan aksiyon sahneleri enerjinizi yüksek tutuyor. Bittiğinde “Aşk güzel de sevgi neydi? Emek miydi?” diyeceğinize eminim! Ve evet ahali, sevgi sonuna kadar sabır ve emekten ibaret! IMDb 8.1, 151 dakika, türü romantik-dram-komedi
